Rozdział 16 . 'Skała'

 'Muszę być skałą trwałą, co by się nie działo

Całą energię kierować na nią...' ~Małpa - Skała

Odwrócił wzrok od garnków słysząc jak weszła do mieszkania. I po niespodziance. Zatrzymała się w drzwiach. 

- Cześć – cmoknął jej usta – Już jesteś? - był tym zdziwiony. Zaśmiała się w głos. 

- Czas najwyższy – rzuciła

- No to po niespodziance – oznajmił. Zaśmiała się cicho. Odstawiła zakupy na stół. Spojrzał na nią. Wyszło z niej delikatne zmęczenie. Od kilku dni pracowała na pełnych obrotach. 

- Dlaczego? Nie przeszkadzaj sobie, ja idę do łazienki – odparła. Wzruszył ramionami. Blondynka zaśmiała się cicho gładząc go po poliku. Cmoknął jej polik. Klara weszła do pokoju. Otworzyła szafę i zerknęła na jej zawartość. Była naprawdę dzisiaj zmęczona. Dzisiaj cały dzień dał jej się do wiwatu. Zamknęła oczy i wciągnęła powietrze w płuca. Chciała zrelaksować się. Kanapa i lampka wina były dobre na wieczór. Teraz pozostaje jej wanna wypełniona gorącą wodą. Rozpuściła włosy i przeczesała je palcami. Rozciągnięty dres w towarzystwie przydużej koszulki. Dla niej bomba. Nagle zatrzymała się zaskoczona. Czy Michał właśnie? Cofnęła się do kuchni. Jurecki nie zwrócił na nią uwagi. Stał nad garnkami i w skupieniu studiował jakiś przepis. Osłupiała wpatrywała się w bruneta. Przecież on potrafił nawet wodę przypalić. A teraz jak gdyby nigdy nic stał nad garnkami i nawet dziury w podłodze nie wypalił. 

- Misiek – rzuciła niepewnie. 

- Co potrzeba? - odwrócił się powoli. Uniosła brew

- Dobrze się czujesz? - zrozumiał i uśmiechnął się szeroko. 

- Absolutnie. Postanowiłem dać ci trochę odpocząć i postanowiłem sam się tym zająć – wypiął dumnie pierś. Parsknęła śmiechem zaskoczona. Przecież on... Machnęła ręką i zniknęła w pokoju. Michał wrócił do książki i uśmiechnął się szeroko.

 ~*~

Za małe błędy należy ponieść wszelkie konsekwencje. Zrozumiała to w momencie gdy przeparadowała w samej koszulce do pokoju. Skleroza nie boli. Jęknęła czując jak całuje ją. 

- A co z kuchnią? - spojrzała na niego. Zaśmiał się obejmując ją ciasno. 

- Pal licho. Nie ucieknie – zamruczał ściągając swoją koszulkę. Westchnęła wplatając w jego włosy, swoje palce. Dała sobie spokój. Runęła na materac czując jak niecierpliwe jego dłonie muskając każdy zakamarek jej skóry. Przyprawiał ją o dreszcze takim muskaniem. Zacisnęła zęby delikatnie na jego wardze. Czuła jak co raz bardziej dociska ją do łóżka.

~*~

Westchnął zniecierpliwiony. Dzwonek do drzwi ponownie rozbrzmiał w mieszkaniu. Blondynka spojrzała na niego zaskoczona. 

- Czekasz na kogoś? - mruknęła czując jak zaschło jej w gardle. Cmoknął jej usta. 

- Absolutnie nie – pokręcił głową – A jak myślisz. Otworzę im nago to sobie pójdą? 

- Uciekną – sprostowała. Zaskoczony spojrzał na nią zezując. Zaśmiała się całując go czule. Dziewczyna uniosła brew. 

- Idź lepiej sprawdź, kogoż to niesie – zerknęła na drzwi. Brunet westchnął i złapał za spodnie. Wzięła głęboki wdech. Brunet ściągnął brwi słysząc pukanie. Kogo o tej porze tu niesie? Odryglował zamek i stanął jak wryty. 

- Mama?! - widząc kobietę na klatce poczuł się zaskoczony. Pani Jurecka spojrzała na syna z wyrzutem. Zbyt długo czekała. 

- I tak się tu mnie wita? - zdziwiła się. Po jego twarzy przebłysnął uśmiech. 

- Nie spodziewałem się ciebie – oznajmił szczerze zamykając za nią drzwi. 

- Czyli własnego syna nie wolno mi odwiedzić bez zapowiedzi? 

- No już nie przesadzaj – mruknął całując jej polik. Kobieta uśmiechnęła się szeroko. Nie ukrywała, że miała z nim problemy. Zamknięty w sobie zbywał ją od pewnego czasu hasłem, wszystko okej. Postanowiła więc zabrać kilka rzeczy i pojawić się w Kielcach, żeby pomóc swojemu dziecku. 

- I za ciepło tu nie masz. Powinieneś coś na siebie włożyć – odparła. Brunet zaśmiał się cicho. Zabrał od mamy jej torbę i ruszył do drzwi. No to go kobieta zaskoczyła. Wcale się nie spodziewał, że się pojawi. Ba, nic nie wiedział. A co zrobi Klara? O niej zaczął myśleć właśnie teraz. 

~*~

Blondynka odwróciła wzrok słysząc jak drzwi się otwierają. Podniosła głowę znad garnków i stanęła jak wryta. Jureckiemu towarzyszyła starsza kobieta. Jego mama! Oczywiście, że ją znała. Poznali się kilka lat temu na owym weselu Magdy. Poczuła jak z jej twarzy odpływa krew. Wpatrywała się w Michała z rosnącą paniką. 

- O nie jesteś sam – rzuciła kobieta przypatrując się blondynce. Wentówna miała ochotę rozpłynąć się w powietrzu. Nie była gotowa na to. Żeby stanąć oko w oko z jego mamą. Powoli wciągnęła powietrze w płuca. 

- Poznaj Klarę – Jurecki stanął obok blondynki, która miała ochotę zabić go ścierką i dobić garnkiem. 

- Dobry wieczór – mruknęła nisko Klara, czując jak drapie ją w gardle. Kobieta przesunęła wzrokiem po sylwetce i nagle uśmiechnęła się szeroko. 

- Już doskonale rozumiem, czemu nie masz dla mamy czasu – rzuciła – Bardzo mi miło cie poznać – oznajmiła nagle. A Wentówna poczuła jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Zabije go, z zimną krwią ukręci mu ten łeb. O ile dosięgnie.

~*~

Blondynka uśmiechnęła się szeroko. Michał po kolacji oznajmił, że idzie zrobić ze sobą porządek. Klara kulturalnie wysłała go na operację plastyczną. Teraz siedziała w towarzystwie jego mamy.

- Długo się znacie? - zerknęła na nią. Klara odstawiła kieliszek z winem na stolik. 

- Od roku 

- Ale nie mieszkacie ze sobą długo 

- Przyznaję, że od samego początku miałam obawy co do tego. Dopiero miesiąc spędzam w tym mieszkaniu całe dnie – oznajmiła ze spokojem. Kobieta uśmiechnęła się do niej. Jeśli ona była tą koleżanką, dla której gotów był siedzieć w Darłowie to bardzo ją szanuje. Jej syn pod jej wpływem zmienił się. Nie widziała jeszcze jak traktuje Klarę. Ale ze sposobu rozmowy i tego jak na nią patrzył rozumiała wiele. Może nie dużo, ale jednak coś. Bo widziała jego głód konwersacji z Klarą. I to jak w skupieniu słuchał co mówiła. Zawsze dawał jej czas na skończenie myśli. 

- Ale Michał chyba taki zły nie jest – kobieta uniosła brew. Blondynka pokręciła głową. 

- Nie. Jest idealny – oznajmiła. 

~*~

Obrócił się do niej twarzą obejmując ją. Westchnęła. 

- Wiesz, że cie zabije – mruknęła. Cmoknął jej kark

- Za co? - zaskoczony uniósł brew. Odwróciła się twarzą w jego kierunku. Wsparł głowę na łokciu. 

- Za te odwiedziny – rzuciła.

- Ja sam nic nie wiedziałem – powiedział obronnie. Spojrzała na niego badawczym wzrokiem i uniosła brew. Nie wierzyła mu ani na jotę. 

- Akurat – mruknęła. Roześmiał się w głos. Była przerażona. Widział to w jej oczach. Ale miał nadzieję, że mimo wszystko dogada się z jego mamą. Że pozostanie i nie ucieknie. Bo wiedział ile ciepła i namolności jednocześnie ma jego mama. 

                                                    ~*~

Odstawiła kubek na blat wstając. Michał nadal spał. A jego mama właśnie przemaszerowała do łazienki, mówiąc jej tylko dzień dobry. Czuła się już lepiej. Obecność kobiety nie działa na nią tak niezręcznie jak z początku. Zerknęła na ulicę. I co ona dzisiaj biedna pocznie przez cały dzień? Miała wolne, wreszcie. I chyba powinna wrócić do łóżka. Poleżeć jeszcze przez chwilę. Złapała za kubek i odwróciła się. Pani Jurecka weszła do środka. Uśmiechnęła się do niej. 

- Kawy? - zapytała. Kobieta skinęła głową. 

- Poproszę 

~*~

Wyszedł z sypialni słysząc śmiechy. Przetarł twarz zaspany i zerknął na Klarę która naprawdę była rozbawiona jakąś opowieścią jego mamy. O co tu chodzi? Wczoraj była jeszcze przerażona, a dzisiaj rozmawia z nią jak ze starą znajomą. Nie wiedział o co chodzi. Coś mu umknęło? Minął je bez słowa. I tak go nie zauważyły. Był na straconej pozycji. One były dwie, on – sam. 

- naprawdę miło się rozmawia, ale muszę wyjść. Obiecałam Bartkowi, że jeszcze dzisiaj na dowidzenia się pojawię – oznajmiła kobieta. Klara uniosła brew zaskoczona. 

- Jak to na dowidzenia? Nie zostaje pani jeszcze dłużej? 

- Pojawiłam się w Kielcach, bo bałam się o Michała. Zamknął się w sobie i myślałam, że coś poważnego się stało. Ale widzę, że jest szczęśliwy, więc mogę...

- Może pani zostać jeszcze kilka dni – odparła blondynka czując ogromną sympatię do kobiety. Uśmiechnęła się ciepło. 

- Wracam do męża. Już na pewno umiera z niepokoju – wyjaśniła – I zresztą liczę, że Michał ciebie wsadzi w samochód i pojawicie się u nas – dodała a ją oblał zimny pot. Jak to? Czyli, że … Przełknęła ślinę. 

- Nie obiecuję – mruknęła. Kobieta podniosła się.

- Bardzo miło było cie poznać – odparła. 

-----------------------------------------------

I Teściowa wcale nie miała ochoty zjeść Klary! :) 

Jestem, żyję. Po batalii, ponownej, z NFZ wyrok mnie nie satysfakconuje -.- 

Lepiej, jest źle